“കുറേക്കാലത്തേക്ക് എന്റെ ഉള്ളില്‍നിന്നും നാടകം നാടുനീങ്ങി. ഉണങ്ങിപ്പോയ ആ കമ്പം വീണ്ടും തളിര്‍ക്കുന്നത് പൊന്നാനി എം ഇ എസ്സില്‍ പ്രീഡിഗ്രിക്കു പഠിക്കുന്ന കാലത്താണ്. പ്രൊഫ. എം.എം.നാരായണന്‍ അന്ന് എം.ഇ.എസ്സില്‍ മലയാളാദ്ധ്യാപകനായി ചേര്‍ന്ന കാലമാണ്. മെലിഞ്ഞുനീണ്ട ആകാരം. ഘനമുള്ള ശബ്ദം. കണ്ണുകളില്‍ നക്ഷത്രം. വാക്കില്‍ തീപ്പൊരി. സംസാരിക്കുമ്പോള്‍ നീണ്ടകഴുത്തിലെ മുഴ ഒരു ജലജീവികണക്കെ ഇളകിക്കൊണ്ടിരിക്കും. പ്രതിജ്ഞായൗഗന്ധരായണം നാടകമാണ് മാഷ് എടുത്തിരുന്നത്. ആയിടയ്ക്ക് ശങ്കരപ്പിള്ളയുടെ നേതൃത്വത്തില്‍ തൃശ്ശൂരില്‍ നടന്ന ഒരു നാടകക്യാമ്പില്‍ മാഷ് പങ്കെടുത്തിരുന്നു. അതിന്റെ ആവേശമുണ്ട്. സംസ്‌കാരത്തിന്റെ മണിത്തൊട്ടിലായ ഗ്രീസില്‍ ഡയണീഷ്യസ് എന്ന മദ്യദേവന്റെ ഉത്സവത്തോടനുബന്ധിച്ചു നടക്കുന്ന ആട്ടവും പാട്ടും നാടകമായി പരിണമിച്ചതിന്റെ കഥ മാഷ് ആവേശപൂര്‍വ്വം പറയും. സംസ്‌കൃതനാടകം പഠിപ്പിക്കുംമുമ്പ് ഗ്രീക്കുനാടകത്തിന്റെ ചരിത്രം. എന്തിനാണ് ഇത്രയും വിസ്തരിച്ചതെന്നറിയില്ല. ആര്‍ക്കു ബോധിച്ചില്ലെങ്കിലും ആ നാടകപാഠം എന്നെ വളരെയേറെ പ്രചോദിപ്പിച്ചു.
അടിയന്തരാവസ്ഥ പിന്‍വലിച്ചതേയുള്ളൂ. ക്യാംപസ്സുകളില്‍ വിദ്യാര്‍ത്ഥിരാഷ്ട്രീയം ഇടക്കാലത്തിനുശേഷം സജീവമായി. പൊന്നാനിയില്‍ കെ.എസ്.യു എം.എസ്.എഫ് കൂട്ടുകെട്ടിനാണ് സ്വാധീനം. എസ്.എഫ്.ഐക്ക് മിടുക്കന്മാരായ നേതാക്കളുണ്ടെങ്കിലും എന്തുകൊണ്ടോ വോട്ടു കിട്ടില്ല. ഇതിനുപുറമെ അരാഷ്ട്രീയബുദ്ധിജീവികളുടെ ഒരു സംഘവും വലതുപിന്തുണയോടെ ക്യാമ്പസ്സില്‍ പ്രവര്‍ത്തിച്ചിരുന്നു. വലിയ വായനക്കാരും താടിക്കാരും കഞ്ചാവുവലിക്കാരും പൈങ്കിളിവിരോധികളുമായിരുന്നു ഇവര്‍. നല്ല പ്രതിഭാശാലികളും. ആധുനികതയുടെ ആരാധകരാണ്. സമ്പന്നകുടുംബങ്ങളില്‍നിന്നുള്ളവരാണ് അധികംപേരും. എന്നാലും കുളിക്കാതേയും മുടിചീകാതെയും മുഷിഞ്ഞുനടക്കും. കാഫ്ക, കാമു എന്നൊക്കെ പറയും. കാഞ്ചനസീതയും ചുവന്നവിത്തുകളും കാണാന്‍ ബെഞ്ചിനു ടിക്കറ്റെടുത്ത് മുന്നിലിരിക്കും.
കലോത്സവത്തിന് ഇവരുടെ വക ആധുനികനാടകമുണ്ടാവും. കറുത്ത മുഖംമൂടി ധരിച്ച്, കഴുത്തില്‍ ഭൂതം, ഭാവി, വര്‍ത്തമാനം എന്നെല്ലാമെഴുതിയ പ്ലക്കാര്‍ഡുകള്‍ തൂക്കി അരങ്ങിനെ ഞെട്ടിക്കും. ‘ഹേ വഴിപോക്കാ, എവിടന്നു വരുന്നു?’, ‘സഹസ്രാബ്ദങ്ങളുടെ മണ്‍പുറ്റില്‍നിന്ന്..’ എന്നൊക്കെയാവും സംഭാഷണം. ദുരൂഹതയാണ് ആധുനികതയുടെ മുദ്ര എന്നെനിക്കു മനസ്സിലായി. നാരായണന്‍സാറിന് ഈ വിഭാഗത്തോട് അനുഭാവമുണ്ടായിരുന്നില്ല. കമ്യൂണിസ്റ്റുകാരനായിരുന്നു അടിമുടി. എങ്കിലും ആധുനിക രംഗസങ്കേതങ്ങളുപയോഗിച്ച് നാടകാവതരണത്തെ കാലോചിതമായി പരിഷ്‌കരിക്കേണ്ടതുണ്ടെന്ന് അദ്ദഹം പറയുമായിരുന്നു. ആയിടയ്ക്ക് കോളേജ് വാര്‍ഷികത്തിന് ഒരു പുതിയ നാടകമവതരിപ്പിക്കാന്‍ നിശ്ചയിച്ചു. നാരായണന്‍സാറാണ് സംവിധായകന്‍. ജി.ശങ്കരപ്പിള്ളയുടെ ധര്‍മ്മക്ഷേത്രേ കുരുക്ഷേത്രേ എന്ന നാടകത്തിലെ ഒരങ്കം. ആലങ്കോടു ലീലാകൃഷ്ണനാണ് കര്‍ണ്ണന്‍. ഞാന്‍ ധൃതരാഷ്ട്രരും. മറ്റുള്ളവരുടെ പേര് ഓര്‍മ്മയില്ല. ഏതാനും ദിവസം റിഹേഴ്‌സലുണ്ടായി. ലളിതമായ രംഗസജ്ജീകരണം. ഒരു വെളുത്ത പിന്‍കര്‍ട്ടന്‍. ഒന്നുരണ്ടു പീഠങ്ങള്‍. സുപ്രധാന ഡയലോഗുകള്‍ പറയുമ്പോള്‍ പീഠത്തിന്മേല്‍ കയറിനില്‍ക്കണമെന്ന് സാറു പറയും. നടന്മാരുടെ രംഗസഞ്ചാരം ചിട്ടപ്പെടുത്താന്‍ തറയില്‍ ചോക്കുകൊണ്ട് വരയ്ക്കുമായിരുന്നു. തൃശ്ശൂരിലെ നാടകക്യാമ്പില്‍നിന്നു കിട്ടിയ പാഠങ്ങളെല്ലാം നാരായണന്‍സാര്‍ പ്രയോജനപ്പെടുത്തി.
അത്യന്തം നിഷ്ഠയോടെ തയ്യാറാക്കിയ നാടകം ഒടുക്കം അരങ്ങിലെത്തി. സദസ്സും തയ്യാറായി ഇരിക്കയായിരുന്നു. കര്‍ട്ടന്‍ ഉയര്‍ന്ന് താഴുവോളം അന്തരീക്ഷത്തെ പ്രകമ്പനംകൊള്ളിച്ചുകൊണ്ടുയര്‍ന്ന കൂക്കിവിളിയിലും ബഹളത്തിലും ആ നാടകം മുങ്ങിപ്പോയി.”
‘നാടകപ്പച്ച’ എന്ന ലേഖനത്തില്‍നിന്ന്. കൂടുതല്‍ വായിക്കാന്‍ ഈ പുസ്തകം @ Amazon Kindle Store
